MAHO AĞANIN ŞEYİNİN ÜZERİNE ŞEY YAPMAYIN ÇÜNKÜ İCRALIK!..

YENİ BİR UMUT….

Koskoca bir yıl, 365 gün 5 saat 48 dakika ve 46 saniye,12 ay veya 52 hafta ve yeni 1 Ocak..

Yani bu yazıyı yazmaya başlarken yeni başlayan bir yılın ilk günü yaşımız hızla yarılanmıştı bile..

Her yeni günün yeni bir umut olarak gelip gittiği, bir günün sona ermesi ile, ömrümüzden bir yılı daha alıp gittiğini düşünmeden çeşitli etkinliklerle karşıladığımız günün yeni bir yılın kapısını araladığını düşünürken giden yılın hesabını bile yapmayız.

Evet, canıgönülden sarıldığımız hayatın her geçen gün ve yeni bir yılda aslında sona erdiğini düşünmek istemeden yeni bir güne ve yeni bir yıla daha merhaba derken dün bizimle olanların bugün bizimle olmadıklarını da aklımıza getirmeyiz..

O hiç bitmeyen umudun yeniden sarılmamız gerektiğini emrettiği hayatın hiç bitmeyecekmişçesine su gibi akıp, gittiğini anlamak istemesek de ‘umut’ diyerek sarıldığımız yılın daha dün gibi gelip, geçen yıllardan farklı olmadığını ve onun da diğerleri gibi aynı hızla geldiğini ve ‘şimdiden gitmeye başladığını anlamak bile umudu yıkar’ diye oralı olmaz, yeni bir yılın gelişini heyecanla bekler, hatta hoş geldin partileri eşliğinde karşılar ‘geçen yıl olmadı..’ dediklerimizin bu yıl olacakmış gibi yeni yılla haşır neşir oluruz.

Örnek mi 3 Nisan 1969 Nisan..

Ağlayarak geldiğim bu dünyada o yılların nerede kaldığına bakmak için geriye dönüp, bakmak istesem de beyinde kalanlar, kalbi kıranlar, yaşatılanlarla gözleri ağlamakla yoran bir çok olay, yaşanmışlık karşıma çıkıyor.

Ama yine de geriye değil, ileriye gelecek yıla umutla sarılmak ve umudu yitirmemek gerek diye kendimi teselli etsem de acı anılar adeta bir dosya gibi durur kalbimde.. Köyde 9 kurşunla vurulan Hamza adını alan yiğit amcamın, oğlunun vurulduğunu öğrenmeden köyünün odun ihtiyacı için gittiği Göle’de arkadan kurşunlanarak ağıtların yankısıyla havalanan kuşlar eşliğinde bir taksinin bagajında köyüne getirilen muhtar amcamı ve onca kardeşlerin arasında en yakışıklı kardeşimin Erzurum’da hayatına son verdiği haberi aklıma gelir..

Yetmez bunca acı sanki babayı, onun son beşiğini onca sevdiğini, yakınını, akrabanı tek tek yolcu ettiğin, aklıma bir şairimizin dizelerini getirir;

Her gidenin biri memnun ki yerinden,

Birçok seneler geçti dönen yok seferinden..

Şiirin bu dizelerine inat, sense hala hiç bitmeyecekmiş gibi dört elle sarıldığın hayatta aradığın asıl umudun, sanki hiç yokmuş, ölüme çare bulunmuş, herkes gitse de sen kalacakmışsın gibi, devam ederek, ‘Yeni bir yıl geldi’ diye sevinirken gidenlerin senden çok şey alıp gittiğini aklına getirmek istemesen de…

Evet, bir yılı daha geride bırakıp yeni bir yıla merhaba demeye hazırlanırken o yılın ilk gününde bu yazı bitene kadar yarılanmasa da seni derinden yaraladığını anlarsın her satırda hangi yaşananı yazmak istedikçe yorulsan da..

Kimileri gibi geldiği gibi giden yılın aslında bir günden daha da kısa olduğunu her geçen yıl biraz daha anlarken gelip, geçenler gibi o geride kalan yılların da birçok acısıyla tatlısıyla adeta hayatın su gibi parmakların arasından akıp gittiğini hissetsen de ne fayda, ne çare diyerek gelen yılla barışık olmaya,yeni yıla hoş geldin derken yalvarırcasına ‘beni çok yorma…’ diye acı acı gülümser ve beklersin. Son saatler, saniyeler biterken yeni yıl kalan hayatından biraz daha almak için kapını çalarken.

Ve yine umudu yitirmez sarılırsın ya sarhoş ya da hüzün içinde başını koyduğun yastığa eş yorganına..

İşte bir yıl çekip gitti yeni bir gün yani 1 Ocak başlamak üzere.. Yarısı bu yazı bitmeden çekip giderken..

Hoş geldin umut demekten öte bir şans varsa onu da aldığım ama bakmaktan korktuğum piyango misali ben bilmiyorum.

Biliyorsan onu da sen söyle, biz biçare gönüller gözleri yaşlı rıhtımda beklerken…